Chuc mung nam moi (Gelukkig nieuwjaar)

Ontbijten met noedels en op de fiets naar de Perfume Pagoda. Jongen van de receptie heeft in het Vietnamees op briefje geschreven wat zijn adres is. Dan denk je dus slim te zijn, maar er zijn nogal wat mensen analfabeet hier..... Dus wordt dan weer hier, dan weer daar heen gestuurd. Uiteindelijk via de tam tam denk ik, komt er jongen op scooter die me zegt hem te volgen. Ik kom in het huis van Bui en we drinken thee. Dan gaan we naar zijn oom, alwaar de familie op de grond zit, met allerlei eten en ik zeer welkom wordt geheten en dat ik bij hun familie hoor. Bui moet alles vertalen, maar spreekt ook geen heel goed engels. Het is zo apart/warm en hartelijk. Het is 11 uur in de ochtend en vanwege Tet (oud en nieuw) dus wodka, krijg een klein glaasje en er wordt gelukkig nieuw jaar gewenst. Ik nip eraan, maar dat is niet de bedoeling ! Direct achterover gooien in 1 teug. Vervolgens wordt glas gelijk weer gevuld en zo gaat dat 10 rondes door. Het eten waag ik me niet aan, maar ik weet dat ik daarmee hun uitnodiging ongeveer afwijs. Maar om nou varkensbloedsoep te eten, lijkt me geen goed idee..... In een soort slablad gevuld met vis, welke je doopt in chilisaus, ziet er m.i. het meest veilig uit, dus eet ik dat maar. Na elke ronde wodka, is het weer, gelukkig nieuwjaar. Hahahahaha. Je merkt niets aan hun en ik voel het eigenlijk ook niet. Na uitgebreid afscheid van deze zo hartelijke familie, die me ook uitnodigen voor de avond en nacht en me melden dat als ik ooit weer in Vietnam kom, om bij hun te logeren, vertrekken Bui en ik op de motor, achterop zonder helm, gaan we naar zijn beste vriend. Maar ik wil familie iets kado doen, dus brengt Bui me naar een shop. Ik vraag hem wat ik kan geven, maar hij zegt dat dat van mij moet komen, geweldig toch. Ik heb geen flauw idee en het meest treffend vind ik dan toch een fles wodka en ik nog iets van chocoladekoekjes. Zijn vriend praat ook klein beetje engels en ik maak een foto van zijn oom die ergens in de 70 is. M.i. een geweldige foto ! Dan wordt ik op de motor gebracht bij de kade en vaar in een motorboot naar Perfume Pagoda. Ik kom daar aan en weer geen toerist te bekennen, heerlijk ! Winkeltjes/shopjes zijn gesloten wegens Tet. Ik loop heel wat trappen op, flink oppassen want het is glad en mijn vinger is paars geworden en middelvinger is lelijk wondje. Ik zie meerdere Pagoda`s en ik had al gelezen in de Lonely Planet dat er een kabelbaan is, die je naar het hoogste punt brengt. Ik kom daar aan, maar deze staat stil. Ik wijs een jongen hierop en die wijst naar stoeltje. Wachten dus maar, grappig is dat ik dan dat makkelijker doe, dan als ik in Europa zou zijn. Weet totaal niet of er nou iemand komt om dat ding in werking te zetten. Maar hou vertrouwen in goede afloop. Na een kwartier komt er een Aziatische man met vrouw bij me zitten. Hij is van Zuid Korea en we raken aan de praat. Guus Hiddink haal ik aan en na 10x herhalen heeft hij door wat ik bedoel. De klemtoon/klank is heel belangrijk en als je ook maar iets afwijkt, wordt vaak niet begrepen wat je bedoelt. Hij is ingenieur wegenbouw. Hij reist ook alleen, dacht dat meisje zijn vrouw was, maar is zijn gids. Opeens wordt de lift in werking gezet. Blijkt dat je kaartje nodig hebt, die heb ik niet. Gids praat wat met bediening van de lift en ik kan toch mee, zonder te betalen. Wil haar wat geven of de jongens van de lift, maar dat is niet de bedoeling. Bovenaan gekomen komen we bij prachtige rotstempel, mooie muziek, heel mysterieus. Erg leuk gesprek met man uit Z-Korea, zo vriendelijk en m.n. gewoon. Heb zo een aversie tegen interessant gedoe, arrogantie, dominantie, superieur voelen (overigens de rede van mijn moeite met Fransen/Spanjaarden). We lopen flink stuk over ongelijke traptreden die ook glad kunnen zijn. Ik op mijn fietsschoenen en hun op pure wandelschoenen. Grappig feit is dat hun continu hijgen en moe zijn en ik nergens last van heb, maar goed, dat is mijn profijt van vele sporten. Dan weer terug naar boot en als ik dan op de kade kom, bedenk ik me opeens, eeeeeh waar is die shop nou van die vriend.....Ik loop paar kilometer door het dorpje en gelukkig, bij toeval, vind ik het vrij snel. Dan nog 15 km terug fietsen naar mijn hotel. Totaal vandaag dus 30 km gefietst. Familie had gevraagd of ik nog langs kwam, maar ik wil niet in het donker fietsen, dat doe ik wel, maar alleen in de plaats waar ik ben, niet om flinke afstand te overbruggen. In het restaurant eten en aan reisverslag werken. Bij shop koop ik nog een fles wodka om deze achter te laten bij de receptie voor Bui. Via meisje receptie, die me helpt om Bui toe te voegen op Facebook, vertelt ze me dat om 0.00 uur er vuurwerk is. Ik zag rond die tijd inderdaad 3 minuten wat vuurwerk. Ik heb echt weer een heel bijzondere dag meegemaakt en I love Vietnam. Ik heb al zo vaak gereisd door Azië, maar de vriendelijkheid van dit land is onbeschrijfelijk. De gemeende glimlach overal en van iedereen, doen mij beseffen hoe arm we zijn in het rijke Nederland, financieel gezien dan.......Van mensen die echt niets hebben, maak ik foto`s en zij zeggen "Thank you".