Monniken

Om 5 uur de wekker gezet om de monniken met hun schalen langs de mensen te zien gaan. Mensen geven met name rijst. Het is indrukwekkend. Vanuit Thailand zit een grote groep met rood wit geblokte sjaals. 1 man wil perse met mij op de foto. Hij vindt het zo bijzonder dat ik fiets door zijn land en Laos. Om 7 uur nog even terug naar bed en 8.45 uur ontbijten met Esther bij Bakery. Om 11 uur heb ik afgesproken met een Tuktuk, die me 130 km verder zal brengen, 2 zware fietsdagen ontwijkend. Deze verschijnt dus niet, communicatie is soms lastig en Aziaten zeggen gauw ja, terwijl ze het niet begrijpen. Weinig Laotianen spreken engels. Op fiets naar centrum en regel opnieuw een, die direct naar guesthouse zou komen. Niet dus... Dan maar tuktuk achterna gefietst naar mijn guesthouse. Deze brengt me naar busstation en zegt dat dit veel goedkoper is om met open mini bus te gaan. Gaat deze dan naar Muang Phou Khoun ? Ja hoor. Fiets wordt op dak gebonden en daar zit ik dan in de hitte. Waarheen ? Wanneer ? Geen idee. Zulke mooie lessen, wij zijn zo gewend aan tijd. 2 en half uur zit ik daar zonder dat er iets gebeurt met wat Laotianen, rijstzakken enz. Vertrouwen en geduld zijn de ingrediënten van Azië. Dan word ik aangetikt, is de zoon van de chauffeur, spreekt beperkt engels en verteld dat zijn moeder, zus, zwager in de bus zitten en 2 kindjes van zijn zus. Even later verschijnt er nog een broer, die ook met falang wil praten. Tevens wil ik melden dat ik per vandaag miljonair ben ! Ging pinnen en tikte maximale bedrag in 1.000.000 kip, ongeveer € 100..... Via de laatste zoon kom ik erachter dat ik in Kiew Ka Cham wordt gebracht, zo een 80 km verder en op 1400 meter hoogte en zo sla ik dus 1 zware etappe over in plaats van 2. Om 14 uur gaat het busje dan eindelijk rijden. In het busje wordt ik bekeken en besproken, maar op zeker niet vervelende manier. Laotianen zijn echt super ! Zo vriendelijk. Kindjes geef ik ballonnen, hoe blij ze hiermee zijn ! Regelmatig stopt de bus om nog meer spullen in te laden. Om 17 uur wordt ik afgezet bij Kiew Ka Cham. Dan naar Kiokajam Guesthouse, enige optie. Erg basic. Maar wat blijkt, is net een groep van 18 fietsers aangekomen uit Australië en Nieuw Zeeland. Geen kamer meer, zit vol. Wat nu ? Het wordt al donker en er is verder niets hier.... Vrouw ziet me met beteuterd gezicht weggaan en vind het zielig. Ze roept me terug en ik krijg een kamer waar alleen een dun matras ligt op colakratten. Kan me niks schelen, ben opgelucht. De groep maakt direct contact en vragen of ik met ze mee eet. Leuke mensen. Zij fietsen op mountainbikes en hun bagage wordt door busje gebracht. Op bed lig ik al vroeg, nou bed, voel de vorm van kratten in mijn rug. Toch nog aardig geslapen en om 8 uur opgestaan.