Valse start

Aan het begin van een reis in een ander continent hoor je eerst te acclimatiseren en vooral rustig aan te doen.....
No way dus. Kan het niet loslaten en zet alles op alles om mijn MacBook terug te vinden. Om 6 uur zit ik aan het ontbijt in het hotel met keuze uit European breakfast met mogelijkheid tot bakken van eieren op alle mogelijke manieren. Toch kan je altijd beter de gerechten uit het land zelf eten en ik maak een combi.
Na mijn ontbijt zet ik mijn fiets in elkaar en maak alles gereed voor vertrek. Dan ga ik Neuy contacten. Ze adviseert me om naar luchthaven in Ubon te gaan, omdat die makkelijker contact kunnen leggen met luchthaven Bangkok. Dat het contact moeilijk was met Lost & Found Bangkok, was ik al achter. Via super lieve medewerkers van receptie van hotel, al vele malen geprobeerd te bellen, maar geen gehoor of in gesprek. Dan naar de luchthaven met een TukTuk. Ben in totaal wel 5x heen en weer geweest tussen mijn hotel en luchthaven. Kom in contact met touristenpolitie, die van alles proberen te regelen, maar dan weer dit nodig hebben en dan weer dat. Ook heb ik de locale agent van Asian Way of Life ingeschakeld en via via in contact met Eric, die daar werkt en al vele jaren in Thailand woont. Ben hele dag in de weer en aan het einde van de middag...... Spreek ik iemand van de luchthaven, die zegt dat mijn MacBook gevonden is ! Neuy en de toeristenpolitie adviseren om ThaiSmile de opdracht te geven om deze over te laten vliegen naar Ubon. Eric adviseert om zelf te gaan naar Bangkok. Ik laat Eric optie nemen op vlucht van morgen, maar probeer eerst andere optie. Om een lang verhaal kort te maken: ThaiSmile is niet gemachtigd om bij Lost & Found iets af te halen en Lost & Found gaat het niet brengen bij hun. Na enorm gedoe en gestress, was ik er klaar mee en besluit zelf te gaan. Als tijdslimiet van optie net verstreken is, bel ik Eric om toch de tickets naar Bangkok te kopen. Thaise bevolking is over het algemeen superlief, maar als het om afspraken maken gaat, werkt dat totaal anders als bij ons. Wij zijn veel directer en in Azië is het onbeleefd om "nee" te zeggen. Voorbeeld daarvan is dat ik naar ThaiSmile foto had gestuurd van mijn paspoort, om dus mijn MacBook af te laten halen. Deze heeft ze binnen en bevestigd dat en gaat vragen of ik mijn naam wil spellen. Hallo, dat staat voor je op de foto...... Dan weet je eigenlijk al genoeg en dat was dus voor mij ook moment dat ik afhaakte.
In de avond ga ik eten bij een restaurant wat Awol aanraad. Vreemd genoeg blijkt dit een "karaoke" tent te zijn. Ik blijf daar altijd ver vandaan omdat dit vaak ook wat seksuele mogelijkheden biedt. Na 5x langs gelopen te hebben, weet ik toch echt zeker dat Awol dit restaurant bedoelt. Ik zie Thaise families zitten en veel studenten, dus op terras gaan zitten. Er treed een band op, de serveersters zijn spannender gekleed dan doen te gebruikelijk voor hier. Ik eet een fantastische spicy curry, binnen speelt een band en ik merk verder niets van "andere" activiteiten. Voel aan mijn lichaam dat ik doodmoe ben en besef dat ik al heel lang niet geslapen heb.